Issarai

The Thai word for this is 'อิสสะราย.' Told me the abbot of Wat (The word "wat" refers to a Buddhist Monastery/Temple)Porramai Yikawas in 2008.

What does the word "Issarai" mean?

Issarai is a Mon word. The meaning of which is still ambiguous. According to the abbot (Thai: เจ้าอาวาส), the story has been much loved by most people on the island.

Here is the story:

นิทานเรื่องนี้เป็นเรื่องของสามเณรชื่อ สุบินทสามเณร เป็นเรื่องเล่าที่ทำให้เราทราบว่าทำไมชาวมอญจึงนิยมให้ลูกหลานของตนบวชเณร

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีสองสามีภรรยา เป็นพรานป่า ประกอบแต่การฆ่าสัตว์ตัดชีวิตเพื่อดำรงชีวิต ทั้งสองไม่เคยทำบุญทำทาน ตื่นขึ้นมาก็ตระเตรียมเครื่องมือเพื่อประกอบการฆ่า

อยู่มาภรรยาก็ตั้งครรภ์ คลอดบุตรออกมาเป็นเพศชาย ก็ยังเล็กอยู่ สามีก็ตาย พอสามีตาย แม่ก็เลี้ยงลูกต่อมาจนอายุได้ 5-6 ขวบ เด็กชายคนนี้ไม่ได้มีลักษณะที่เป็นพรานเหมือนพ่อ-แม่ ตื่นเช้าขึ้นมาก็ไปวัด สนิทสนมกับหลวงตาที่วัด หลวงตาก็มีเมตตาช่วยอบรมสั่งสอนให้ทุกครั้ง จู่ๆเด็กน้อยก็นึกขึ้นได้ว่าตนนั้นอยากจะบวชเป็นสามเณร แต่เนื่องจากยังเด็กอยู่ จึงบวชเองไม่ได้ หลวงตาบอกว่าต้องให้พ่อ-แม่อนุญาตก่อนจึงจะบวชให้ได้

เด็กน้อยไม่รู้ประสีประสา ก็ไปบอกแม่ของตนว่าอยากบวช แม่ไม่เห็นด้วย บอกว่า มึงจะไปบวชทำไม เครื่องไม้เครื่องมือล่าสัตว์ก็มีพร้อม ทำไมไม่ฝึกเป็นพรานเหมือนพ่อเอ็ง ลูกก็ไม่ทำตามที่แม่บอก ก็ยังไปวัดทุกวันเหมือนเดิม ครั้งที่สองไปขอแม่บวชอีก แม่ก็ไม่ยอมให้บวช จนครั้งที่สาม ทางฝ่ายแม่ก็รำคาญเลยบอกไปว่า มึงอยากจะบวชจะไปบวชที่ไหนก็ไปเลยไป

ลูกชายดีใจเป็นอย่ายิ่ง ดีใจมากจึงรีบวิ่งไปหาหลวงตาที่วัด บอกว่าแม่อนุญาตให้บวชได้แล้ว หลวงตาจึงบวชให้ ตอนนั้นเด็กอายุ 6-7 ขวบ ก็ได้บวชเป็นสามเณร ได้ศึกษาเล่าเรียน หลวงตาก็สอน

อยู่มาวันหนึ่งหลังจากที่แม่ทำปาณาติบาต คือฆ่าสัตว์ตัดชีวิต เหนื่อย จึงไปนอนหลับที่โคนต้นไม้ใหญ่ หลับสนิท วิญญาณก็ถูกยมทูตมาเอาไป ไปที่เมืองนรก พอไปถึงไฟนรกยมทูตก็เหวี่ยงดวงวิญญาณลงไปในไฟนรก ขณะที่ดวงวิญญาณของแม่กำลังตกลงไปสู้เหวแห่งไฟนรกนั้น มีปรากฏว่ามีผ้าเหลืองๆมารับวิญญาณของแม่เอาไว้ ดวงวิญญาณของแม่ก็ลอยกลับมายังยมทูตตามเดิม ยมทูตจึงสงสัย เอ เกิดอะไรขึ้นน้า ทุกที่ขว้างวิญญาณก็ไม่เห็นมีปัญหา ยมทูตก็เลยขว้างไปเป็นครั้งที่สอง ก็เหมือนเดิมคือมีผ้าเหลืองมารองรับเอาดวงวิญญาณของแม่ไว้ ทำอีกครั้งที่สามก็เหมือนเดิม

ยมทูตจึงถามวิญญาณว่า แกต้องไปทำบุญเอาไว้อย่างหนึ่งอย่างใดแน่นอน วิญญาณแกจึงไม่ลงไปสู่ไฟนรก นางก็บอกยมทูตไปว่า ตนไม่เคยทำบุญเลย มีแต่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต นางปฏิเสธ ไม่จริงยมทูตบอก เออ นางนึกขึ้นได้ว่ามีลูกบวชเป็นสามเณรอยู่ที่วัด อ๋อ นี่กระมังที่เป็นอานิสงค์ ของลูกที่ไปบวชเป็นเณรที่มีต่อมารดา ยมทูตก็เลยเอาดวงวิญญาณของแม่มาส่ง

นางสะดุ้งตื่น กลัวไฟนรก กลัวบาป ทิ้งของทุกอย่าง รีบรุดไปหาลูกที่บวชเป็นเณรที่วัด เล่าเรื่องทั้งหมดให้เณรฟัง เล่าถึงการที่ตนเองเอาแต่ทำปาณาติบาต ไม่ทำบุญ อาศัยอานิสงค์ของลูกที่บวชเป็นเณรจึงได้รอดพ้นจากการตกนรก แม่ไปหาหลวงตา ขอบวชเป็นชีถือศีลแปด อยู่ที่วัดเช่นกัน

พอเณรอายุครบ 20 ปี ก็ได้บวชเป็นพระ ศึกษาเล่าเรียน ปฏิบัติธรรม จนสำเร็จเป็นพระโสดาบัน

วันหนึ่งนึกถึงพ่อ ก็เลยเข้าฌาน สมาธิ ก็พบว่าพ่อของตนนั้นยังตกนรกอยู่ ไปเป็นสัตว์นรก คือมีลำตัวเป็นมนุษย์แต่มีหัวเป็นสัตว์ บรรดาสัตว์นรกทั้งหลายที่รับกรรมอยู่ในนรกนั้น ล้วนมีลำตัวเป็นมนุษย์แต่มีหัวเป็นสัตว์ เช่น ไก่ หมู วัว ปลา ถูกเฆี่ยนตี ทรมาน รับกรรมอยู่ในนรก

ลูกก็เลยแผ่อานิสงค์ของการบวชเป็นพระไปให้พ่อที่อยู่เมืองนรก หลังจากนั้นพ่อที่อยู่ในเมืองนรกก็รับรู้ได้ เอ ทำไมวันนี้จึงชุ่มชื่น ทำไมจึงรู้สึกสบายกาย สบายใจ ก็นึกขึ้นได้ว่า เอ มีลูกชายอยู่คนหนึ่ง ลูกได้บวชเป็นพระ และได้แผ่อานิสงค์มาให้ จึงได้สบายกว่าคนอื่นๆ ที่อยู่ในนรก

สัตว์ทั้งหลายที่อยู่ในนรกจึงถามว่า แกทำไมไม่ต้องมาทนทุกทรมานเหมือนเช่นพวกเรา พ่อก็ตอบว่า ลูกเราเป็นพระ แผ่กุศลมาให้ จึงไม่ต้องทนทุกข์

บรรดาสัตว์นรกก็บอกว่า เอ พวกฉันก็มีลูกเหมือนกัน แต่ทำไมต้องมาทนทุกข์ ได้รับความทรมานมากมายเช่นนี้ ไอ้ลูกหลานมันไม่เคยทำบุญ สมบัติก็ทิ้งไว้ให้ตั้งมากมาย ลูกหลายไม่เคยทำบุญมาให้

บรรดาสัตว์นรกต่างสาปแช่งลูกหลานของตน มึงไอ้ลูกหลานอกตัญญู ขอให้มึงฉิบหาย ต่างเสียใจที่ลูกหลานตนไม่เหมือนคนนี้ ลูกบวชเพียงคนเดียวก็ช่วยพ่อได้

Issarai (Translation by Tridet Soajaree )

This story is about the novice, named Subin Tasamanha, Issarai is a folktale which explains why Buddhists prefer having their children ordained as novice. Once upon a time, there were couples of hunters who subsist on animal’s flesh by killing animals in the forest. Both of them never made any merit. When they got up at dawn, the first thing they did was preparing the animal-killing tools for hunting and rushing into the forest to hunt animals.

One day, the wife conceived and bore a male little baby. Later on, the husband passed away, so the wife had to look after her child until the boy was5-6 year old. Ironically, the boy’s characteristics and habits were not the same as their parents who were hunters at all. In the morning, the boy would get up early and hurried to the Buddhist temple. He was very close to the abbot of the temple.

The abbot too mercifully brought him up as well. Then on e day, the little boy figured out that he would like to enter the priesthood, on the other hand, he still was too young, and he could not eligibly do it by himself. The abbot told the boy that he needed the mother’s permission in order to enter the priesthood first.

As on an account of his innocence, he asked for this mother’s permission, but she disagreed and scolded to the boy ‘ why the heck you wanted to do that for?’, and added ‘ why didn’t you just take after your father’s job as a hunter in the forest; moreover, we were well-prepared for the tools.

The little boy still kept going to the temple, and also continued asking for the ordination permission, but she resisted saying no. one day, she granted the permission without reasonable point. ‘ if you wanted to do it, then up to you.’ , replied peevishly the mother.

Having heard his mother’s permission, the boy was really joyful and then ran to tell the abbot that he was granted; therefore, the abbot conducted the ordination for the boy, the boy was only 6–7 years old at that time. Until one day, somehow after the mother finished the act of killing living things, so she laid down under a big tree to sleep. While she was in the deep sleep, she felt that her soul was restrained by the messenger of the death to the underworld!

Having reached the underworld, the messenger of death tossed her soul into the infernal flame in the hell. While her soul was being dragged down into the flame, there was an apparition of the golden and yellow clothes brought the mother’s soul up from the flame; consequently, the soul got back to the messenger of death again. The messenger of death was very doubtful of what had just happened, for this had never happened before. So , the messenger of death again threw for the second times, and again the apparition repeated itself, bringing up the soul back from the flame.

The messenger of death angrily said to the mother’s soul that you must have done some merits as your soul would not go down into the flame. The mother’s soul said that No, I had never done any merit before, all I had done was killing animals, but the messenger of death argued. Oh! Yes, my son had entered the monkhood at on the temple, as result, my soul would not go to the flame on an account of my son’s virtue, so, the messenger of death returned the mother’s soul back to the real world.

Suddenly, the mother woke up frightened. She started fearing the infernal flame, sins, and almost everything, so she then hurried to meet her son who was a novice at the temple and explained the event she experienced to him. She told him about her soul taken to the underworld by the messenger of death on account of killing; however, she got spared by the virtue of his son, and then the mother also decided to enter the nun hood, too.

When the novice reached the age of 20, he decided to enter the monkhood and studied , and stayed in morals.

Finally, the 20 year-old monk completed the four stages of enlightenments or so called, Arahan.

On day, he meditated and reminisced about his father’s presence, so he metaphysically meditated and found his father’ soul being in the deep hell as a hell beast in the hell, having the form of human body, but monstrous head. All the beasts in the hell suffering from their karmas were all in human boy but monstrous forms as well such as chickens, pigs, cows, fish and all being scourged, tortured with cruelty.

So the monk, the Arahan, expanded his virtue of the ordination to his dad who was paying the price in the hell. The dad felt fresh, comfortable, and then the dad knew that his son who was a monk must have expanded the virtues so that he was better than other beasts in the hell.

All the beasts in the hell kept asking the monk’s dad why he was more comfortable than others. The father said that ‘ my son was a monk, and he had expanded the virtue to me.’

All the beasts at the same time, said that they all had children, but their children had never even made any merit and expanded to them even though they bequeathed considerable property to them.

The entire beast in the hell furiously cursed all their children who had never made any merit, unlike, the man’s son.